Wat heeft Oom Achmed met mijn toekomst te maken?
Moet je de woestijn in
om je antwoorden te vinden?
Al jaren heb ik het onverklaarbare verlangen om met kamelen de woestijn in te
gaan. Als in 2010 blijkt dat er iets blijvend in me knaagt, zet ik de stap om
mijn huwelijk te verlaten. Na een ongebruikelijke jeugd en leven met een
chronische vermoeidheid, wil ik kunnen vertrouwen op mezelf en ontdekken wat
het leven me te leren heeft. Dít is dan ook hét moment om het beeld van die
kameel realiteit te maken.
Zo kom ik in contact met Marcia, een jonge Nederlandse vrouw die met een
Marokkaanse Bedouin is getrouwd. Haar man, diens oom en zijzelf gaan een
bedoeïentocht van 10 dagen maken. Ik mag mee als ik wil. En ja! dat wil ik
wel! En zo vlieg ik naar Marrakesh, ontmoet ik Marcia, Mouloud en
Annemiek- nog een Nederlandse vrouw met dito wens.
In een adembenemende bustocht door het desolate Marokko, over de Hoge Atlas,
langs betoverende steden als Zagora en Ouarzazate komen we aan in M'Hamid el
Ghizlane. Hier begint de eindeloze Sahara, startpunt van onze tocht. Einde van
alle luxe en westerse gemakken, weg van de drukte en het "moeten" van
alle dag.
De volgende dag worden 5 kamelen uitgezocht, voedsel ingeslagen, potten,
pannen, dekens en bagage opgeladen. Zelfs een tray met 24 eieren mag niet
ontbreken. En dan start de eindeloze tocht, lopend naast een bokkige, brullende
en boerende maar prachtige witte kameel. We zetten koers richting Algerije
onder aanvoering van oom Achmed op zijn ezeltje.
De start onwennig, warmte, geur, het onbekende. Na een dag ervaar ik hoe lekker
stilte is, hoe afwisselend de woestijn en koddig, obstinaat én leerzaam de
kamelen. Acht dagen in een cadans van vroeg opstaan, zelf brood bakken (in het
zand!), kampement op en afbreken, uren aan één trekken, met mooie gesprekken én
heerlijke stiltes. Tussen de middag rusten en lunchen (Marcia is een excellente
kok!) om de warmte te ontwijken, om daarna het hele "zootje" weer op
te laden en weer uren te lopen.
Oom Achmed tuurt vanaf zijn ezeltje de horizon af en wijst de richting. Op zoek
naar "zijn" kudde. s Avonds een geschikt plekje voor de nacht zoeken,
hout sprokkelen voor de thee, kampement weer opslaan, koken, moe maar voldaan
neerstrijken en praten bij het vuur om s nachts (als er geen zandstormen zijn)
onder de onwezenlijke sterrenhemel in slaap te vallen.
Mijn antwoorden krijg ik al kijkend naar mijn waggelende kameel, zwaarbeladen
met onze ballast, die nodig is om te "overleven". Een kameel laat
zich niet gek maken: je kunt de kortste route willen lopen maar als hij zijn
poot neerzet en het niet goed voelt, zoekt hij een andere route. Hij balanceert
en voelt.
Hoe vaak willen wij niet de snelste route nemen terwijl dat niet altijd de beste is? En hoe gaan wij om met onze persoonlijke ballast? Hebben we
gewoon niet té veel en kunnen we beter zaken achter ons laten? En hoe bepakken
we díe bagage die we niet los willen of (nog niet) kunnen laten? Prop je het
weg? Of vouw je het met aandacht en zorgvuldig op zodat de last te dragen is?
Wat heb ik lopen mijmeren over deze vragen en wat hebben ze- in retrospect-
veel opgeleverd. Met liefde en warmte denk ik terug aan die tocht en wat het
mij heeft gebracht: dat je soms ongebruikelijke stappen moet zetten om jezelf
écht te leren kennen. Te leren voelen én snappen wat jouw taak hier is op
"aard" (zeker als je hoogsensitief- HSP bent) en wat we toch zuinig
mogen zijn op onze mooie aarde en inzien dat luxe en economische groei niet dé
weg is naar persoonlijk geluk!
